Ieder mens bekijkt de wereld en zichzelf vanuit zijn eigen unieke perceptie, gevormd door intieme denkpatronen, persoonlijke waarheden en een eigen geschiedenis. Maar wat weten we echt over de wereld, de ander en onszelf?  Durven we daarin eerlijk en kwetsbaar te zijn? 

​

In kunstvormen zoals film en fotografie, is kwetsbaarheid een kracht, een manier om heel dicht bij een personage te komen, maar in het echte leven is het precies het tegenovergestelde en voelt het als zwak. Vooral nu met alle social media zijn we gewend alleen de hoogtepunten vast te leggen en die te delen. De momenten waarin we sterk, mooi of succesvol zijn. Waarom is deze beeldvorming van onszelf zo belangrijk? Wat maakt het dat we ons niet vrij voelen om ook die andere kant te tonen?

​

Welke verhalen vertellen we onszelf en hoe verhouden die zich eigenlijk tot de werkelijkheid? Als filmmaker vind ik het heerlijk om in dit spanningsveld te werken, want dit is waar de connectie ontstaat en het ongemakkelijk wordt, waar we kwetsbaar durven zijn, en misschien wel dichter bij de waarheid van onszelf en de ander komen.